داستان فیلم جنگ داخلی در مورد یک تیم از روزنامه‌نگاران جنگی را دنبال می‌کند که سفری خطرناک را از نیویورک به واشنگتن دی‌سی در پیش می‌گیرند. هدف آن‌ها رسیدن به پایتخت و مصاحبه با رئیس‌جمهور مستقر (با بازی نیک آفرمن) پیش از آن است که نیروهای شورشی، به ویژه ائتلاف غربی (که به طور غیرمنتظره‌ای شامل تگزاس و کالیفرنیا می‌شود)، کاخ سفید را تصرف کنند.

تیم اصلی شامل «لی اسمیت» (با بازی کیرستن دانست)، عکاس جنگ باتجربه که جنگ‌ها او را تهی کرده است، «جوئل» (با بازی واگنر مورا)، روزنامه‌نگار، «سمی» (با بازی استیون مک‌کینلی هندرسون)، خبرنگار قدیمی و «جسی» (با بازی کیلی اسپینی)، عکاس جوان و مشتاق است. سفر آن‌ها، گزارشی زنده از خشونت، بی‌نظمی و جنایات جنگی‌ای است که سراسر کشور را فرا گرفته و مرزهای اخلاقی و انسانی را در هم شکسته است.

فیلم جنگ داخلی (Civil War) به نویسندگی و کارگردانی الکس گارلند (سازنده آثاری چون اکس ماکینا و نابودی)، محصول سال ۲۰۲۴، یک اثر سینمایی تامل‌برانگیز و پرتنش در زیرژانر ویران‌شهری و اکشن است. این فیلم که به گران‌ترین تولید تاریخ استودیوی A24 تبدیل شد، روایتی هراس‌انگیز از آینده نزدیک آمریکاست که درگیر دومین جنگ داخلی شده است.

یکی از بحث‌برانگیزترین و در عین حال برجسته‌ترین جنبه‌های فیلم، رویکرد عمدتاً غیرسیاسی آن نسبت به ریشه‌های جنگ است. گارلند عامدانه از پرداختن به جزئیات ایدئولوژیک یا مشخص کردن “طرف خوب” و “طرف بد” اجتناب می‌کند. این تصمیم باعث شده که فیلم به جای یک بیانیه سیاسی، بیشتر به یک هشدار جهانی در مورد ماهیت هولناک و غیرانسانی خود جنگ تبدیل شود. تمرکز اصلی بر هرج و مرج، بی‌معنی بودن خشونت و تأثیرات روانی و جسمی آن بر غیرنظامیان و گزارشگران است.

کیرستن دانست در نقش لی، تصویری قدرتمند و تلخ از یک عکاس جنگی را ارائه می‌دهد که دیگر توانایی جدا کردن خود از وحشت‌ها را ندارد. کیلی اسپینی نیز در نقش جسی، سیر تحول یک تازه‌کار را به شکلی موثر به نمایش می‌گذارد.

الکس گارلند، با کارگردانی متهورانه و استفاده استادانه از طراحی صدا، توانسته است فضایی شدیداً واقع‌گرایانه و ترسناک خلق کند. هر صدای شلیک گلوله و انفجار به طرز تکان‌دهنده‌ای شنونده را درگیر می‌کند و حس خطر دائمی را القا می‌کند. فیلم از لحاظ فنی بسیار قوی است و توانسته است با بودجه‌ای بالا، صحنه‌های اکشن و درگیری‌های نظامی را با کیفیتی بالا به تصویر بکشد.

استقبال منتقدان

“جنگ داخلی” عموماً نقدهای مثبتی از منتقدان دریافت کرد. بسیاری، آن را به خاطر قدرت فنی، اجرای بازیگران (به ویژه دانست و اسپینی) و توانایی در انتقال حس ترس و بی‌نظمی جنگ ستودند. با این حال، برخی از منتقدان، رویکرد “بی‌طرف” و عدم تعمق کافی در مورد علل سیاسی درگیری را به عنوان نقطه ضعف فیلم تلقی کردند و معتقد بودند که این فیلم به یک اکشن پر زرق و برق اما “بی‌محتوا” در لفافه مضامین عمیق تبدیل شده است.

نتیجه‌گیری

فیلم “جنگ داخلی” یک تجربه سینمایی پرتنش، درگیرکننده و از لحاظ بصری خیره‌کننده است. این فیلم صرف‌نظر از تفسیرهای سیاسی، در بیان یک حقیقت تلخ موفق است: وقتی جامعه از هم می‌پاشد، تنها قانون حاکم، بقا و خشونت بی‌معناست. این فیلم بیش از یک پیش‌بینی سیاسی، ادای احترامی است به روزنامه‌نگاران و عکاسان جنگ که زندگی خود را به خطر می‌اندازند تا حقیقت را گزارش کنند.