داستان فیلم سینمایی  اره ۱۰ حول محور سفر جان کرامر به مکزیک می‌چرخد. او که از سرطان پیشرفته رنج می‌برد، به امید یافتن درمانی معجزه‌آسا به یک کلینیک غیرقانونی و تجربی پناه می‌برد. اما خیلی زود متوجه می‌شود که فریب خورده و این کلینیک تنها از بیماران ناامید سوءاستفاده می‌کند. اینجاست که حس عدالت‌خواهی (یا بهتر بگوییم، عدالت‌خواهی به شیوه خودش) در جان کرامر بیدار می‌شود و او تصمیم می‌گیرد بازی‌های مرگبار خود را برای فریبکاران برگزار کند.

فیلم سینمایی اره ۱۰ (Saw X) که در سال ۲۰۲۳ اکران شد، نه تنها یک بازگشت موفق برای فرنچایز محبوب “اره” بود، بلکه با رویکردی متفاوت و هوشمندانه، توانست نظر مثبت منتقدان و طرفداران را به خود جلب کند. این فیلم که از نظر زمانی بین وقایع “اره ۱” و “اره ۲” قرار می‌گیرد، به جای تکیه صرف بر خشونت و تله‌های مرگبار، بر روی شخصیت “جان کرامر” ملقب به جیگساو (با بازی بی‌نظیر توبین بل) و انگیزه‌های او تمرکز می‌کند.

تم محوری فیلم، “تقاص” و “عدالت” است. این بار جیگساو نه به دنبال تنبیه گناهکاران عام، بلکه به دنبال مجازات افرادی است که با سوءاستفاده از ضعف و ناامیدی دیگران، زندگی آن‌ها را به تباهی کشیده‌اند. این رویکرد، حس همدلی بیشتری را در مخاطب با جان کرامر ایجاد می‌کند؛ چرا که این بار او قربانی است و از جایگاه یک بازمانده از فریب، به دنبال احقاق حق به شیوه خودش است.

نقش‌آفرینی توبین بل و عمق بخشیدن به شخصیت جیگساو:

یکی از نقاط قوت اصلی “اره ۱۰” حضور پررنگ توبین بل در نقش جان کرامر است. او به معنای واقعی کلمه، قلب تپنده فیلم است. برخلاف نسخه‌های قبلی که جیگساو بیشتر در قالب فلش‌بک یا روایت ظاهر می‌شد، در این فیلم ما او را در کانون توجه می‌بینیم. این فرصت به بل داده شده تا لایه‌های بیشتری از شخصیت جیگساو را به نمایش بگذارد. او نه تنها یک مغز متفکر خونسرد، بلکه مردی بیمار و آسیب‌پذیر است که با مرگ دست و پنجه نرم می‌کند. این آسیب‌پذیری، در کنار خشم و عزم راسخ او برای اجرای عدالت، او را به شخصیتی پیچیده‌تر و حتی تا حدی قابل درک‌تر تبدیل می‌کند. توبین بل با بازی خود، به جیگساو عمق می‌بخشد و او را از یک شرور صرف، به یک شخصیت تراژیک ارتقا می‌دهد.

بازگشت به ریشه‌ها و نوآوری در کنار هم:

“اره ۱۰” در عین حال که به ریشه‌های فرنچایز بازمی‌گردد و امضای جیگساو را با تله‌های پیچیده و خونین حفظ می‌کند، نوآوری‌هایی نیز به همراه دارد. تله‌ها اگرچه همچنان وحشیانه هستند، اما این بار کمتر جنبه تصادفی دارند و بیشتر هدفمند به نظر می‌رسند. هر تله، متناسب با گناه فرد فریبکار طراحی شده و پیامد مستقیمی از اعمال اوست. این هوشمندی در طراحی تله‌ها، به فیلم لایه‌ای از رضایت‌بخش بودن می‌افزاید.

علاوه بر این، فیلم بر جنبه‌های روان‌شناختی بیشتری تمرکز می‌کند. کشمکش درونی جان کرامر، رنجی که از بیماری می‌برد، و انگیزه‌های پشت اعمال او، بیشتر کاوش می‌شوند. این رویکرد، “اره ۱۰” را از یک صرفا “اسلشر” بودن فراتر برده و به یک تریلر روان‌شناختی با مایه‌های ترسناک تبدیل می‌کند.

نتیجه‌گیری:

“اره ۱۰” یک بازگشت باشکوه برای فرنچایز “اره” بود. این فیلم با تمرکز بر شخصیت جیگساو، عمق بخشیدن به انگیزه‌های او، و ارائه داستانی هوشمندانه و انتقام‌جویانه، توانست نه تنها طرفداران قدیمی را راضی کند، بلکه مخاطبان جدیدی را نیز به خود جذب کند. این فیلم ثابت کرد که حتی در یک فرنچایز با عمر طولانی، می‌توان با رویکردی تازه و تمرکز بر شخصیت‌پردازی، جانی دوباره به آن بخشید و تجربه‌ای جذاب و فراموش‌نشدنی را برای تماشاگران رقم زد. “اره ۱۰” نه تنها یک فیلم ترسناک، بلکه داستانی از انتقام، عدالت و پیچیدگی‌های انسانی است که در قالب بازی‌های مرگبار جیگساو به نمایش درآمده است.